Ingezonden stukken

Dat groene gedoe..

Ik kwam een spijbelende leerling tegen na hun veelbesproken betoging en vroeg wat de bedoeling was van hun actie.
De leerlinge antwoordde:
"Ja en dat is nu juist Ons Probleem vandaag-de-dag: Jullie generatie maakte zich niet druk om het milieu te sparen voor de toekomstige generaties."

- Ze heeft gelijk, onze generatie had al dat groene gedoe niet in onze dagen. Toen hadden we melk in flessen, frisdrank en bier ook. Als ze leeg waren spoelden we ze om en brachten ze terug naar de winkel voor hergebruik. De winkel stuurde ze dan terug naar de fabriek en daar werden ze gesteriliseerd en opnieuw gevuld. We noemden het anders, maar dat was recycling. Maar we deden niet aan het groene gedoe. We liepen trap op en af, omdat we niet over liften en roltrappen beschikten in ieder gebouw. We liepen naar de winkel en verplaatsten onszelf niet iedere keer in een 200 pk-machine, als we 2 blokken verder moesten zijn.

- Maar ze heeft gelijk, we hadden toen dat groene gedoe niet in onze tijd. Babyluiers gingen in de kookwas, omdat wegwerpluiers nog niet bestonden. We droogden onze kleren aan de waslijn en niet in een energie slurpende machine, die men droger noemt. We gebruikten wind en zonne-energie toen echt, vroeger in onze dagen.

- Maar de dame heeft gelijk, we hadden dat groene gedoe niet in onze tijd. In die tijd hadden we soms al radio en t.v. in huis, één stuks van elk per huis en niet per kamer. De t.v. had een scherm ter grootte van een zakdoek en was nog niet kamerbreed. In de keuken hadden we geen elektrische apparaten, dus alles ging met handkracht. We hadden geen motormaaier op benzine, maar we hadden een gazonmaaier die voortbewogen werd met menselijke kracht. Wij kregen beweging door te werken, zodat we niet naar een fitnessclub hoefden te gaan om te bewegen op elektrisch aangedreven machines.

- Maar ze heeft gelijk – wij hadden dat groene gedoe niet. We dronken water uit de kraan en niet uit wegwerp plastic flessen, we vulden pennen met inkt en gooiden ze niet weg als ze leeg waren. We vervingen scheermesjes in plaats van het hele ding weg te werpen na gebruik.

- Maar ze heeft gelijk – wij hadden dat groene gedoe niet. Mensen namen de trein, bus of fiets naar school in plaats van moeders 24-uur taxi. We hadden één stopcontact per kamer en niet een batterij stopcontacten – stekkerdozen en verlengsnoeren om elk apparaat van stroom te voorzien. We hadden geen signaal van 2000 mijl ver nodig om een pizzahut om de hoek te vinden.

- Maar ze heeft gelijk – we hadden dat groene gedoe niet..
Dit is voor een ieder die vroeger de melkboer en de bakker aan de deur kreeg.
- Maar ze heeft gelijk – we hadden dat groene gedoe niet.

Deels uit tijdschrift overgenomen,
Fimme

Bewegen voor ouderen is zeer belangrijk. Hier volgt een stukje uit het leven van een ervaringsdeskundige.

Mijn naam is Fimme H. Vogelzang.
Ik ben 67 jaar.

Bij mij is jaren geleden Parkinson vastgesteld en toen stortte mijn wereld in. Door omstandigheden kwam ik alleen te staan en raakte ik mijn levenswerk(zaak) kwijt. Dat was zeven jaar mijn leven zonder perspectief... en een leven vol ziekenhuisbezoeken en letterlijk vallen en opstaan. Het uitproberen van medicijnen, één erbij, twee eraf en dit soort dingen. Het was een leven vol afwachten op de dingen die al dan niet gebeurden. Meestal niet dan wel. Wachten op bezoek wat soms toch wel kwam en naar ik ervaren heb veel ontzettend lieve mensen die naast je stonden en je hielpen. Therapie... medicijnen, die al dan niet werkten... ziekenhuis... leren lopen... Parkinsongroep... enz.

---Een ontmoeting met mijn ex-vrouw... die me met de benen op de grond zette (voor zover dat kan met al de tremoren en andere kwalen) die me zei zo ken ik je niet en me uit huis trok en mee nam de bus in... Zij als buschauffeur en ik als passagier... Ik genoot van deze uitjes en van lieverlede begon ik anders naar het leven te kijken. Toen is mijn tweede leven begonnen en langzamerhand begon ik Parkinson te accepteren.

Op onze Parkinson-bewegingsgroep begon ik vrienden te krijgen, met name een echtpaar van mijn leeftijd, welke nu mijn hartsvrienden zijn. De Therapeute (die ik wel heel hoog acht en die veel voor mij deed) op de groep had weinig vertrouwen in mijn kijk op het leven. Ik had nl. besloten dat Parkinson niet mijn ziekte, maar mijn levensstijl zou worden... en ben samen met dat echtpaar gaan oefenen met een trainingsprogramma op muziek en langzaam maar zeker begon ik weer te wennen aan mijn nieuwe levensstijl en begon het trainen vruchten af te werpen.

Na verloop van vier jaar was ik zover dat ik weer tevreden, gelukkig en een normaal mens ben voor zover dat met Parkinson kan. Ik werd aangemeld voor Dbs en een uitgebreid pillenprogramma begon. Dbs werd kort voor de operatie afgeblazen, doordat de pillen effect begonnen te krijgen en tot grote verwondering van voor- en tegenstanders en niet in de laatste plaats mijzelf, begonnen al die pillen die ik om de twee uur dag en nacht neem effect te krijgen en mijn off-dagen en tremoren werden minder.

Om kort te gaan mijn levensstijl begon vorm te krijgen. Na een slechte periode met veel vallen en even zo vaak opstaan met heel veel dalen en nog hogere bergen ben ik weer een tevreden en gelukkig mens. Ik beleef weer een actief sociaal leven. Zingen heb ik sinds vijf jaar weer opgepakt bij een shantykoor. Ik doe mantelzorg. Ik ben secretaris van de ouderenbond OOVH, Bewegingstherapie en Parkinsondansen. Het hoort erbij... ook thuis bij mijn Parkinsonvrienden (de Parkieten). Ook loop ik weer mee in een garage. Het klinkt vreselijk vermoeiend, maar geloof me het is het waard. Soms is er toch leven na Parkinson.

Ik hoop dat meer lotgenoten de uitdaging aannemen. Geef je niet gewonnen, iedere kleine stap is waard om genomen te worden en omarm je levensstijl die Parkinson heet. Al is er maar één die er wat aan heeft... dan is het waard dit verhaal te schrijven.

Met dank aan alle Parkieten.